بررسی رابطه بین ابعاد سرمایه اجتماعی با فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاهی شهر خرم آباد

مقدمه: در سال های اخیر سازه نوینی تحت عنوان سرمایه اجتماعی توجه خاصی را به خود جلب کرده است. مطالعات انجام شده در زمینه فرسودگی شغلی نشان می دهد که سرمایه اجتماعی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر فرسودگی شغلی می باشد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین ابعاد سرمایه اجتماعی با فرسودگی شغلی در میان پرستاران زن انجام شد. روش: جامعه آماری مورد مطالعه در این تحقیق شامل کلیه پرستاران زن شاغل در بیمارستان های دانشگاهی خرم آباد در سال 1392 بودند و 180 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. برای انتخاب حجم نمونه از هر بیمارستان از روش تصادفی طبقه ای استفاده شد. جهت جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه ابعاد سرمایه اجتماعی پانتام و فرسودگی شغلی ماسلاچ استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده به کمک روش های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و روش های آماری استنباطی شامل ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چند گانه نشان داد که بین ابعاد سرمایه اجتماعی و فرسودگی شغلی در پرستاران همبستگی معناداری وجود دارد، همچنین ابعاد سرمایه اجتماعی می توانند 23% واریانس فرسودگی شغلی پرستاران را تبیین کنند، به طوری که مؤلفه های روابط اجتماعی غیررسمی با بتای 367/0- و تنوع در معاشرت ها و دوستی ها با 636/0- در پیش بینی نتایج مؤثر هستند اما بین مؤلفه های اعتماد با بتای 47%- ، بخشش و روحیه داوطلبی 008/0- و رهبری و مشارکت مدنی 232/0- در پیش بینی نتایج مؤثر نبودند. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط بین سرمایه اجتماعی و فرسودگی شغلی، به نظر می رسد سرمایه اجتماعی از طریق کاهش فرسودگی شغلی باعث ارتقای عملکرد پرستاران شود؛ لذا به نظر می رسد تلاش در جهت افزایش و ارتقاء ابعاد سرمایه اجتماعی در میان پرستاران، ضروری است.